Binnen het lerend netwerk Medicatieveiligheid proberen we medicatieveiligheid vanuit een andere kant te benaderen. Natuurlijk hebben zorgorganisaties zich aan regels te houden, vanuit de wet, handboeken, toetsingskaders en veilige principes. Maar er zijn best wat dilemma’s. Vanaf welke kant bekijken we dit, vanuit regelgeving of vanuit de bewoner, cliënt, patiënt? Waar ligt de verantwoording, bij diegene die medicatie inneemt of bij de zorginstelling? Zijn de zorgverleners bekwaam genoeg en is er een duidelijke visie, waarop het beleid gemaakt wordt, wat vervolgens ook gedragen wordt door de hele organisatie? Hoe zit het met de samenwerking met de apotheken en de andere partners in de keten? Zijn deICT-systemen die we gebruiken leiden bij medicatie uitgifte of ondersteunen ze het proces dat we samen vaststellen? De vraag is of we ons moeten richten op alle regels en of kunnen we ook eigen afwegingen maken? Kunnen we echt vanuit de bewoner, cliënt, patiënt redeneren of alleen nog volgens de regels en voorschriften. Hoe erg is het dat een pilletje te laat wordt gegeven of gaat het echt om levensbedreigende situaties? Gelden voor ‘zo nodig Paracetamol’ geven dezelfde regels als voor andere essentiële medicatie? Kunnen en mogen we hier andere afspraken over maken en hoe leggen we dat dan vast? Een leuk voorval was hoe de kijk vanuit het lerend netwerk Vrijheid en Veiligheid invloed heeft op dit netwerk. Dit uit zich in de vraag of hoe MIC-meldingen zich verhouden tot succesvolle medicatie handelingen.
Met andere woorden: is er ruimte binnen medicatieveiligheid voor geaccepteerde risico’s?